Οι απαρχές της νεοελληνικής καλλιτεχνικής δημιουργίας ανάγονται στα χρόνια της ίδρυσης του νεοελληνικού κράτους, όταν οι μέχρι τότε επικρατούσες μορφές τέχνης, μια φθίνουσα βυζαντινή και η λαϊκή, εγκαταλείφτηκαν για να δώσουν τη θέση τους σε μια τέχνη στραμμένη συνειδητά προς εκείνη της Δυτικής Ευρώπης.
Μια τέτοια
στροφή είχε παρατηρηθεί ήδη από το 18ο αιώνα, όταν η Κρήτη και
ιδιαιτέρα τα Επτάνησα ,τα οποία βρισκόταν πολύ κοντά στην Ιταλία κατά τη
διάρκεια της τουρκοκρατίας και κάτω από την κατοχή μιας από τις Δυτικές
Δυνάμεις, της Βενετίας ή της Αγγλίας, διαφοροποιηθήκαν από την υπόλοιπη Ελλάδα
όχι μονό διοικητικά αλλά και πολιτισμικά.
Η επίδραση της δύσης ανιχνεύεται,
στις περιοχές αυτές σε κάθε μορφή τέχνης, αγιογραφία, μουσική, λογοτεχνία.
Απομακρυσμένοι συνεχώς από τη βυζαντινή παράδοση οι καλλιτέχνες και
επηρεασμένοι από μεταναγεννησιακες επιδράσεις ,οδηγούνται σε πλήρη μορφολογική μεταστροφή
της αγιογραφίας προς τα δυτικά πρότυπα, αποδεχόμενοι την αναγεννησιακή
προοπτική και καθιερώνοντας την τεχνική της ελαιογραφίας.
Παράλληλα, παρατηρείται και σταδιακή μετατόπιση
του ενδιαφέροντος των ζωγράφων από τη θρησκευτική ζωγραφική προς την
κοσμική, αφού η τέχνη δεν υπηρετούσε πλέον μόνο θρησκευτικές ανάγκες, αλλά και τις απαιτήσεις μιας
ανερχόμενης κοινωνίας, η οποία επιζητούσε την καταξίωσή της με προσωπογραφίες
οι οποίες θα καταδείκνυαν την αριστοκρατική καταγωγή των μελών της, τις ευγενείς
ασχολίες τους ,τα αξιοπρεπή επαγγέλματα τους.
Βασίλης Αθανασιάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου