Στο 1836 ο Μακρυγιάννης έπαιρνε την απόφαση να αναθέσει σε ένα ζωγράφο
την εκτέλεση μιας σειράς εικόνων με θέμα τον αγώνα. Δεν είχε την πρόθεση να
συμβάλλει στην τέχνη-λαϊκή ή κοσμική- του καιρού του. Και ο ίδιος απ’ όσο
είμαστε σήμερα σε θέση να γνωρίζουμε δεν ήταν πολύ ευχαριστημένος με το τελικό
αισθητικό αποτέλεσμα.
Η συνεργασία του με άλλους ζωγράφους (πατέρα και γιο,Δημήτριο και Παναγιώτη Ζωγράφο) οφείλει να
αποδώσει με ακρίβεια αυτό που ο ίδιος έχει στοχαστεί για τον αγώνα: Μία σειρά
από πραγματικά γεγονότα και ορισμένους πολύ συγκεκριμένους συμβολισμούς.
Ο Μακρυγιάννης ουσιαστικά απαίτησε ένα είδος πολεμικούς χάρτες, ώστε να
αποτυπώσει τις μάχες και τις ναυμαχίες του πολέμου της ανεξαρτησίας. Όφειλαν να
αποδοθούν μέσα στο γεωγραφικό τους χώρο και με τέτοιο τρόπο, ώστε ο χάρτης αυτός
να διαβάζεται από τον θεατή με τον τρόπο που διαβάζεται μία πολεμική έκθεση.
Οι «χάρτες» όμως αυτοί δεν θα μπορούσε να είναι μια απλή καταγραφή των
πολεμικών συμβάντων. Αποτελούν την εκλαϊκευτική αποτύπωση της ερμηνείας που ο
Στρατηγός έδινε στον αγώνα αποτύπωση των προσωπικών του οραμάτων: εθνικών,
πολιτικών, στρατιωτικών. Γι’ αυτό και οι εικόνες των ζωγράφων, ως ιστορικά
ντοκουμέντα, δύσκολα «διαβάζονται» αποκομμένες είτε από κείμενα που τις
συνοδεύουν είτε από τα Απομνημονεύματα
του Στρατηγού.
Βασίλης Αθανασιάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου