Γκαζντάνοφ Γκαϊτο,Το φάντασμα του Α.Βολφ(Πεζογραφία)

Μολις αρχισα να το διαβαζω.Φαινεται πολύ ενδιαφερον.Ο συγγραφεας ηταν από τους καλυτερους της μετα τη Ρωσικη Επανασταση Ρωσικης διασπορας.Τωρα ειδικα αναγνωρίζεται το εργο του.

Κωνσταντίνος Μουτζουρίδης

Παρουσίαση:

Κατά τη διάρκεια του ρωσικού εμφυλίου, ένας νεαρός στρατιώτης των Λευκών σκοτώνει στην ουκρανική στέπα έναν καβαλάρη. Χρόνια αργότερα, εξόριστος στο Παρίσι, όπου εργάζεται ως δημοσιογράφος, θα διαβάσει τυχαία ένα διήγημα, γραμμένο από κάποιον Αλεξάντρ Βολφ, όπου το περιστατικό που τον σημάδεψε περιγράφεται με κάθε λεπτομέρεια από τη σκοπιά του θύματος. Η αναζήτηση του φασματικού Βολφ φέρνει διαρκώς τον αφηγητή αντιμέτωπο με το παρελθόν και με τον εαυτό του. Ο Γκαϊτό Γκαζντάνοφ συνθέτει με απαράμιλλη δεξιοτεχνία ένα μεταφυσικό νουάρ, προσδίδοντας υπαρξιακό και φιλοσοφικό βάθος στην περιπετειώδη πλοκή, που εκτυλίσσεται με φόντο το Παρίσι του Μεσοπολέμου. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

[...] Σκοτεινές σκηνές, ονειρική ατμόσφαιρα στο Παρίσι, η μοναδική όψη του οποίου περιγράφεται ουσιαστική είναι η νυκτερινή, αυτή του υποκόσμου: η εφημερίδα "L'Express" δεν έγραψε τυχαία πως ο Γκαζντάνοφ είναι "ένας Προυστ που εργάζεται ως ταξιτζής στο Παρίσι του 1930", παρά το γεγονός πως η μνήμη εδώ λειτουργεί διαφορετικά. Ο μοντερνισμός του Γκαζντάνοφ είναι εκείνος του εκπατρισμένου δίγλωσσου, ένα ύφος που έχει αποκτηθεί de jure και που αναφέρεται στη θνητότητα ως σε καθημερινό βίωμα και επικείμενο φάσμα. Η εκκρεμότητα του φόνου που δεν ολοκληρώθηκε αποδίδεται υπαινικτικά, ειδωμένη μέσα από το υαλότουβλο ενός αφηγητή που σταδιακά, εξ αποκαλύψεως, συνδέει τις συμπτώσεις και εκπλήσσεται με τη ροή της πραγματικότητας: το φως αυτό περνά στη συνείδησή του με ρυθμό ανεπίληπτο, χωρίς να "ομογενοποιεί" το βίωμα, αντιθέτως, προσδίδοντάς του πλοκή αγωνιώδη, που αφορά προσωπικά τον αναγνώστη και δεν παράγει το "παραξένισμα" μιας φιλοσοφίζουσας νουβέλας: αντιθέτως, ο αναγνώστης παρακολουθεί έναν άνθρωπο που θα ήθελε να είναι συγγραφέας να γράφει πώς, κάποτε στα νιάτα του, ενώ ήταν πολεμιστής του ρωσικού Λευκού Στρατού, περιπλανήθηκε στην ουκρανική στέπα, άυπνος και ταλαιπωρημένος, πώς τον καταδίωξε, έφιππος, ο παρ' ολίγον δολοφόνος του, πώς οι ρόλοι αντιστράφηκαν και πώς λειτούργησε το καταλυτικό αυτό γεγονός στη χάραξη της ιδιότυπης πορείας του στη ζωή. [...] (ΝΙΚΟΣ ΞΕΝΙΟΣ, BookPress.gr, 3/5/2015)