Η αλληλεγγύη και η δικαιοσύνη των γενεών…

Είναι γεγονός ότι βρισκόμαστε τα τελευταία χρόνια σε οικονομική και πολιτική παρακμή του ελληνικού κράτους, της οποίας το κύριο βάρος της ευθύνης φέρει αναμφισβήτητα η γενιά της μεταπολίτευσης. Η πορεία της χώρας είναι  τραγική και είναι εμφανές πλέον ότι η αλληλεγγύη των γενεών, στην οποία και στηρίχθηκε το κοινωνικό κράτος, έχει ολοκληρώσει τον κύκλο της. Η άρνηση της πραγματικότητας αυτής, δεν επιτρέπει την δημοσιονομική ανασυγκρότηση του κράτους και δημιουργεί κρίσιμες κοινωνικές και οικονομικές επιπτώσεις.

Υπήρξε ένας κύκλος τριάντα περίπου χρόνων, όπου στη χώρα εισέρχονταν κεφάλαια από τα διάφορα αναπτυξιακά κοινοτικά προγράμματα για υποδομές και επενδύσεις. Οι διαθέσιμοι πόροι της περιόδου αυτής κατασπαταλήθηκαν κυρίως προς την κατανάλωση και τον πλουτισμό ημετέρων. Όλες οι αξίες και τα ιδανικά της γενιάς της μεταπολίτευσης έχουν μετατραπεί σε ένα σύνολο συναλλαγών για το ποιος θα κερδίσει τα περισσότερα. Η κυρίαρχη αντίληψη είναι, ότι όλοι οφείλουν στη γενιά αυτή λόγω του ιστορικού παρελθόντος της.

Ένα από τα κύρια ζητήματα τα οποία η γενιά αυτή κληρονομεί στις επόμενες είναι και το συνταξιοδοτικό. Οι αιτίες γέννησης του προβλήματος αυτού είναι διαχρονικές και οφείλονται σε επιλογές της ίδιας γενιάς όπως, η μηδενική απόδοση των διαθεσίμων των Ταμείων Ασφάλισης, τα οποία κατατίθεντο στην Τράπεζα της Ελλάδος άτοκα ή με μηδαμινό επιτόκιο και οι μηχανισμοί των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων (15 έτη), σε συνδυασμό με τις υπέρτερες των καταβληθέντων εισφορών συντάξεις και τις λοιπές παροχές.

Οφείλουμε να αναφέρουμε δύο ακόμη σημαντικά ζητήματα στα οποία η γενιά της μεταπολίτευσης αφήνει αρνητική κοινωνική παρακαταθήκη. Πρώτο το περιβάλλον, όπου η αυθαίρετη δόμηση κατέστρεψε πράσινο, η διαχείριση των απορριμμάτων εξαντλήθηκε στις χωματερές, ενώ η υπεράντληση για άρδευση οδήγησε σε εξάντληση του υδροφόρου ορίζοντα. Δεύτερο το δημογραφικό, όπου η μη ενίσχυση του θεσμού της οικογένειας σε θέματα κοινωνικής πρόνοιας, επιδομάτων και της φορολογίας οδήγησαν στην υπογεννητικότητα.

Η κατάρρευση του κοινωνικού και οικονομικού ιστού της χώρας απαιτεί την επανασύσταση του με ουσιαστικό αίσθημα δικαιοσύνης μεταξύ των γενεών. Ο σχεδιασμός του μίγματος της κοινωνικής - οικονομικής πολιτικής εν μέσω της κρίσης, αν και αναγκαία με έγκριση της όποιας επιλογής, από τους δανειστές είναι η τελευταία ευκαιρία για τη γενιά της μεταπολίτευσης, να αφήσει θετική παρακαταθήκη στις επόμενες. Η εμμονή στα στερεότυπα του παρελθόντος πρέπει να τερματιστεί, διότι ο χρόνος τελειώνει και η επερχόμενη κρίση του προσφυγικού - μεταναστευτικού θα ισοπεδώσει ότι απέμεινε στη χώρα.