Η αναδιανομή του πλούτου…

«Χρησιμοποιείτε τη γλώσσα των Αμερικανών Ρεπουμπλικάνων, όταν θεωρείτε την αναδιανομή ταξικό μίσος» είπε ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος, απαντώντας από το βήμα της Βουλής στις αναφορές του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κυριάκου Μητσοτάκη για το νέο Ασφαλιστικό. Στο «πρόγραμμα της αναδιανομής» θα αποτελέσει ένα από τα  όπλα της κυβερνητικής επικοινωνίας, με στόχο να προετοιμάσει την ελληνική κοινωνία να αποδεχθεί την καταιγίδα από τις αυξήσεις της  φορολογίας, των ασφαλιστικών και λοιπών εισφορών, αλλά και τις περεταίρω μειώσεις των συντάξεων και εφάπαξ όπως αυτές έχουν συμφωνηθεί ποσοτικά με τρίτο μνημόνιο (συμφωνία) του Αυγούστου.

Αυτό το οποίο δεν έχει ξεκαθαρισθεί, ίσως σκόπιμα, είναι εάν ο Ελληνικός μισθός, το ημερομίσθιο και οι καταβαλλόμενες τελικά συντάξεις θα ανταγωνίζονται τα αντίστοιχα μεγέθη σε Βουλγαρία και Σκόπια (ΠΓΔΜ). Ασαφές είναι επίσης, το τι θεωρούν στην Κυβέρνηση ως πλούτο και το πώς θα δημιουργήσουν νέο πλούτο στην χώρα, για να τον αναδιανέμουν στη συνέχεια. Η αναδιανομή πλούτου, ως γνωστόν, γίνεται μόνο όταν παράγεται νέος πλούτος.

Στην Ελλάδα σήμερα οι εφαρμοζόμενες οικονομικές πολιτικές, σε συνδυασμό με τις υψηλές εισφορές και όλα τα φοροεισπρακτικά μέτρα, αποδεικνύουν σύμφωνα με τα επισήμως δημοσιευμένα οικονομικά στοιχεία (ΤτΕ), ότι δεν αναμένεται τουλάχιστον στο προσεχές μέλλον να παραχθεί πλούτος, ώστε αυτός να διανεμηθεί.

Η ελληνική οικονομία, έχει μετατραπεί σε τοξικό οικονομικό κοκτέιλ έτοιμο να εκραγεί. Οι περίπου 2,8 εκατομμύρια εργαζόμενοι της παραγωγικής ιδιωτικής οικονομίας φορολογούνται για να συντηρούν  τα 1,2 εκατομμύρια δημοσίους υπαλλήλους (με ΔΕΚΟ, Οργανισμούς, συμβούλους κλπ.), τα 3 εκατομμύρια συνταξιούχους, το 1,5 εκατομμύριο ανέργους και φυσικά την οικογένειά τους! Παράλληλα η συνεχιζόμενη ύφεση και η υψηλή ανεργία, ως συνέπειες της υπερφορολόγησης για τη διατήρηση ενός υδροκέφαλου κράτους και αρκετών μη χρήσιμων ΔΕΚΟ – Οργανισμών, αλλά και για τη διατήρηση των υψηλών αμοιβών σε «προνομιούχους», αποτελούν βασική αιτία δημιουργίας των ληξιπρόθεσμων οφειλών προς το Δημόσιο και των κόκκινων δανείων.

Σύμφωνα  με στοιχεία ( Credit Suisse), το 1% των Ελλήνων το οποίο αποτελεί τη σκληρή οικονομική ελίτ της χώρας, αύξησε τον πλούτο του μέσα στα χρόνια της κρίσης, από το 47% προ κρίσης, στο 56,1% σήμερα. Ταυτόχρονα η πλειοψηφία των μεσαίων αλλά και κατώτερων οικονομικά νοικοκυριών της χώρας, έχασαν μεγάλο μέρος των περιουσιών και των μετρητών τους, ενώ ταυτόχρονα χρεώθηκαν για πολλές μελλοντικές γενιές. Ο πλούτος στην κρίση δεν χάνεται, δεν καταστρέφεται, απλά αλλάζει ιδιοκτήτες. Αν η αναδιανομή του πλούτου θα στηρίζεται, σε περεταίρω φτωχοποίηση μεσαίων στρωμάτων του ελληνικού λαού και όχι στην παραγωγή νέου πλούτου μέσω της οικονομικής ανάπτυξης, τότε η συνεχιζόμενη οικονομική συρρίκνωση των εισοδημάτων θα συνθλίψει την ελληνική κοινωνία με ασύμμετρες συνέπειες.

Τέλος θα πρέπει να συνδυάσουμε τα οικονομικά στοιχεία και τις διαπιστώσεις των διεθνών οργανισμών, με τις συμβουλές των διακεκριμένων Ελλήνων  (επιστημόνων, τεχνοκρατών, κλπ.), οι οποίοι από την αρχή της κρίσης και κατά τη διάρκεια της, ενώ βγάζουν κραυγές αγωνίας δεν εισακούγονται και συχνά χλευάζονται. Σήμερα απαιτείται η ριζική αλλαγή της νοοτροπίας (πολύ δύσκολο) για όλους τους Έλληνες και ένα εμπνευσμένο ρεαλιστικό οικονομικό πρόγραμμα (εφικτό), εξόδου από τον φαύλο κύκλο της οικονομικής κρίσης. Ο συνδυασμός των δύο αυτών παραμέτρων μπορεί να δώσει την ελπίδα, την προοπτική και την ώθηση για τη εκ νέου δημιουργία πλούτου στη χώρα ώστε αυτός να αναδιανεμηθεί (πολιτική απόφαση). Και το ερώτημα το οποίο πιθανόν να γεννηθεί είναι: Αν όλα τα παραπάνω είναι δυνατόν να επιτευχθούν στην Ελλάδα του σήμερα; Όσο για την τελική απάντηση: το προσεχές μέλλον θα μας τη δείξει!