Δεν υπάρχουν εύκολες αλλά έντιμες λύσεις…

Η Ελλάδα εμφανώς οδηγείται σε δρόμο χωρίς διέξοδο. Η οικονομία αν δεν ολοκληρωθεί εγκαίρως η αξιολόγηση με τους δανειστές και οι συνεχιζόμενες μεγάλες προσφυγικές – μεταναστευτικές ροές  επιτείνουν το πρόβλημα. Η υφεσιακή ροπή της οικονομίας εντείνει το κλίμα αβεβαιότητας ως προς την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, ενώ στο εσωτερικό ανεργία και ποικίλες αντιδράσεις φορέων, ομάδων και ατόμων δυναμιτίζουν το κλίμα.

Δυστυχώς έφθασε η ώρα της αλήθειας και όλοι πλέον την αντιλαμβάνονται, ασχέτως αν δεν το παραδέχονται ότι οι ψευδαισθήσεις τελείωσαν και έφτασε η  ώρα του λογαριασμού. Η έξοδος από την κρίση δεν θα είναι εύκολη υπόθεση και οι λύσεις τις οποίες απαιτεί θα είναι οδυνηρές για μεγάλο τμήμα των πολιτών αυτής της χώρας. Το τίμημα θα πληρωθεί δικαίως και αδίκως από όλους, άσχετα με τη συμμετοχή τους ή μη στο «φαγοπότι».

Στην οικονομία ο συνδυασμός των κινδύνων είναι πολλαπλός. Η αποεπένδυση απειλεί ήδη τη χώρα, η οποία σε συνδυασμό με την υπερφορολόγηση επιχειρήσεων και ιδιωτών, τη συνεχιζόμενη γραφειοκρατία ιδιαίτερα σε αδειοδοτήσεις και επενδύσεις, την έλλειψη ρευστότητας, τους περιορισμούς στην κίνηση των κεφαλαίων, την ανεπάρκεια υπηρεσιών από το κράτος και την ρευστή οικονομική πολιτική, υποσκάπτουν συθέμελα την οικονομία.

 Η χώρα εμφανίζεται έχει εμπλακεί στα γρανάζια μιας ατέρμονης πολιτικής διελκυστίνδας. Ομάδες πίεσης επιδιώκουν ίδια πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα, τα αντικίνητρα στην οικονομία αφθονούν σε όλο το φάσμα της και οι διαδοχικές κυβερνήσεις  μέσω πράξεων ή και παραλείψεων συναινούν σε αυτά προς ίδιο πολιτικό όφελος. Η αδυναμία συνεννόησης  δημιούργησε μία νέα Βαβέλ στη βουλή αλλά και στη κοινωνία μία νέα Βαβυλωνία.

Η κατάσταση αυτή έχει ημερομηνία λήξης καθόσον οι αποταμιεύσεις αλλά και τα όποια πλεονάσματα των επιχειρήσεων όχι μόνο δεν επενδύονται στη χώρα, αλλά οδηγούνται στο εξωτερικό λόγω της απαλλοτρίωσης εισοδημάτων και του πλούτου, ο οποίος παράγεται κυρίως στον ιδιωτικό τομέα. Η ανεργία γιγαντώνεται, οι νέοι ξενιτεύονται, οι συνταξιούχοι υφίστανται φτωχοποίηση και οι εργαζόμενοι άσχημες εργασιακές συνθήκες.

Τα αντικίνητρα απασχόλησης στο ιδιωτικό και δημόσιο τομέα της οικονομίας αλλά και των  ιδιωτικών επενδύσεων συσσωρεύονται, οδηγώντας τη χώρα σε μία οικονομία χαμηλής παραγωγικότητας, χαμηλών αμοιβών και σε ένα κράτος  μη λειτουργικό, ανήμπορο και αναποτελεσματικό. Οι δανειστές παράλληλα ζητούν την ολοκλήρωση των συμφωνηθέντων με το «μνημόνιο», το οποίο υπερψήφισε η Ελληνική Βουλή τον Αύγουστο του 2015.

Οι λύσεις για την επίτευξη των ποσοτικών στόχων που έχουν συμφωνηθεί δεν θα είναι εύκολες και θα απαιτήσουν περεταίρω θυσίες από τον λαό ο οποίος βασανίζεται  υφεσιακά επί έξη περίπου έτη. Οι σημερινές συνθήκες απαιτούν άμεσα τη συμφωνία των πολιτικών δυνάμεων οι οποίες υπερψήφισαν το τελευταίο μνημόνιο, σε κοινά αποδεκτό πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων και εξόδου από την κρίση, το οποίο να θέσουν στην κρίση του λαού.

Αν δεν υπάρξει κοινά αποδεκτή από όλους(!) συμφωνία για την εφαρμογή των όποιων επώδυνων αλλά  αναγκαίων μέτρων, η προοπτική για ένα καλύτερο αύριο θα συνεχίσει να αποτελεί όνειρο θερινής νύχτας. Οι δανειστές θα εξακολουθήσουν να απαιτούν όλο και περισσότερα και η χώρα θα κινδυνεύει να χάσει ακόμη και την υπόστασή της ως κράτος. Δεν υπάρχουν πλέον εύκολες λύσεις, αλλά εξακολουθούν και υπάρχουν έντιμες λύσεις.

Το ερώτημα το οποίο γεννάται είναι αν το υφιστάμενο πολιτικό προσωπικό μπορεί και θέλει να αναλάβει το κόστος μίας τέτοιου μεγέθους πολιτικής απόφασης (!).