Επιτέλους ένα σχέδιο…

Η Ελλάδα βασανίζεται επί έξη συνεχή χρόνια από την οικονομική ύφεση και την μερική εφαρμογή των μνημονίων, τα οποία έχουν εκπονήσει οι τεχνοκράτες των δανειστών. Έχει διαπιστωθεί, ακόμη και από τους ίδιους τους δανειστές μας, η αστοχία των προγραμμάτων τα οποία εφάρμοσαν στη χώρα μας. Η δικαιολογία την οποία χρησιμοποιούν κατά κόρον οι δανειστές μας είναι, ότι ποτέ δεν εφαρμόσαμε πλήρως και εγκαίρως τα συμφωνηθέντα και ότι πάντοτε το πολιτικό προσωπικό της χώρας προσπαθούσε με διάφορους τρόπους, αλλά και δικαιολογίες να αποφύγει την εφαρμογή μέτρων με εμφανές πολιτικό κόστος. Είναι όμως αυτό η πραγματική αιτία  της οικονομικής κρίσης ή υπάρχουν και άλλοι παράγοντες οι οποίοι δεν λήφθηκαν καθόλου υπόψη; Μήπως τελικά υπάρχει, όπως αναφέρουν αρκετοί οι οποίοι σχολιάζουν γενικά και ειδικά την οικονομία και την πολιτική, σχέδιο διαφόρων διεθνών κύκλων ώστε να «λεηλατήσουν» τον εθνικό πλούτο της Ελλάδας;

Οι αντιδράσεις διαφόρων κοινωνικών ομάδων και ιδιαίτερα των αγροτών απέδειξαν για μία ακόμη φορά, ότι η ελληνική κοινωνία εμφανίζεται όντως παντελώς ανημέρωτη για την πραγματική δημοσιοοικονομική κατάσταση της χώρας. Ουσιαστικά το Ελληνικό Κράτος έχει πτωχεύσει και διατηρεί τη δημόσια λειτουργία του με τα δανεικά κεφάλαια από το ΔΝΤ και την ΕΕ. Επιπρόσθετα με την υπερφορολόγηση έχει επιτύχει απλώς να καλύπτει μερικώς τις δαπάνες, οι οποίες αφορούν τη λειτουργία του. Οι μειώσεις των εισοδημάτων, αλλά και η υψηλή φορολογία αποτελούσαν την κατεύθυνση στην οποία οδήγησε τη χώρα ιδιαίτερα, η εμπειρία των τεχνοκρατών  του ΔΝΤ. Κανείς όμως δεν αναφέρθηκε στο αναμφισβήτητο γεγονός, ότι η εμπειρία τους αυτή πηγάζει από το δανεισμό σε ανεξάρτητες χώρες και όχι από αντίστοιχο σε χώρες οι οποίες ανήκουν σε οικονομική ένωση κρατών, η οποία από τις συνθήκες προσχώρησης περιορίζει τις δυνατότητες ελιγμών των χωρών-μελών της Ένωσης.

Το προτεινόμενο σχέδιο των δανειστών όντως οδηγεί στον φαύλο κύκλο, της περεταίρω μείωσης των εισοδημάτων των νοικοκυριών, του κύκλου εργασιών των επιχειρήσεων και της απαξίωσης των περιουσιακών στοιχείων των ιδιωτών αλλά και του Δημοσίου. Η μείωση της χρηματιστηριακής αξίας των ελληνικών τραπεζών, για την ανακεφαλαιοποίηση των οποίων χρεώθηκε ο ελληνικός λαός ,αποτελεί το κλασσικό παράδειγμα. Στη κατάσταση την οποία είναι σήμερα η ελληνική οικονομία δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις. Η πολιτική ηγεσία οφείλει να προχωρήσει αναγκαστικά στην υλοποίηση των συμφωνηθέντων στόχων με το μνημόνιο του Αυγούστου 2015 έχοντας δύο εναλλακτικούς τρόπους. Στον πρώτο θα πρέπει να εφαρμόσει επακριβώς το σχέδιο των δανειστών με το όποιο πολιτικό και κοινωνικό κόστος και στον δεύτερο θα πρέπει να εμφανίσει άμεσα ένα διαφορετικό αξιόπιστο και ρεαλιστικό σχέδιο, το οποίο όμως θα επιτυγχάνει πλήρως τους συμφωνηθέντες στόχους.

Η παρούσα χρονική στιγμή είναι δύσκολη και επικίνδυνη για τη χώρα, ιδιαίτερα, αν στην οικονομική κρίση της χώρας προσθέσουμε και την μεταναστευτική- προσφυγική κρίση, της οποίας τα αποτελέσματα βιώνουμε άμεσα. Αξιόπιστες λύσεις και ειδικοί να τις εκπονήσουν και να τις εφαρμόσουν πάντοτε υπήρχαν, εκείνο το οποίο απουσιάζει μέχρι σήμερα είναι η βούληση του πολιτικού κόσμου της χώρας. Η πολιτική ηγεσία οφείλει να ενημερώσει πλήρως τον ελληνικό λαό για τα δημοσιονομικά και τα ζητούμενα, και όχι να κρύβεται πίσω από τις όποιες «απαιτήσεις» του κουαρτέτου των δανειστών. Επίσης πριν η όλη κατάσταση φθάσει στο σημείο εκείνο, όπου δεν θα υπάρχει πλέον καμία δυνατότητα να αποφευχθεί η πλήρης κοινωνική, οικονομική και πολιτική κατάρρευση της χώρας, οφείλει να επιλέξει με γνώμονα αποκλειστικά το εθνικό συμφέρον και συγχρόνως να εφαρμόσει κατάλληλους και δίκαιους κοινωνικά τρόπους υλοποίησης «του σχεδίου» εξόδου από την κρίση.