Η τραγωδία του ασφαλιστικού και φορολογικού…

Είναι γεγονός ότι η συντήρηση της λειτουργίας ενός σύγχρονου κράτους βασίζεται κυρίως στους φόρους. Σε μία χώρα σε ουσιαστική πτώχευση οι εισφορές και οι φόροι αποτελούν σταθερή πηγή εσόδων για το Κράτος, εκτός βέβαια από την αξιοποίηση(!) της δημόσιας περιουσίας του. Στη χώρα μας η εφαρμογή των παραπάνω αποτελεί διαχρονικά την πλέον προσφιλή μέθοδο για τους κυβερνώντες αλλά και για τους δανειστές. Η μείωση του ΑΕΠ της χώρας, άρα και των εισοδημάτων αντισταθμίζεται με αύξηση της ασφαλιστικής και φορολογικής κλίμακας(!).

Η νέα φορολογική κλίμακα την οποία παρέδωσε στους θεσμούς (κουαρτέτο) το οικονομικό επιτελείο, προς έγκριση, φέρνει ανατροπές και μετατοπίσεις φορολογικού βάρους για σημαντικά μεγάλες κατηγορίες φορολογούμενων. Οι προτάσεις αυτές οι οποίες αναμένεται να οριστικοποιηθούν μετά από διαπραγμάτευση με τους θεσμούς και σύμφωνα με δημοσιογραφικές  πληροφορίες, έχουν ως στόχο να φέρουν στα κρατικά ταμεία πρόσθετα φορολογικά έσοδα σε μόνιμη βάση τουλάχιστον 380 εκατομμυρίων ευρώ.

Αν το χαράτσι 20% στις ασφαλιστικές εισφορές ξεσήκωσε αρκετούς, τι θα συμβεί με   την προοδευτική αύξηση της φορολογικής κλίμακας έως και το 50% του εισοδήματος. Είναι αποδεκτό από την πλειοψηφία των πολιτικών παρατάξεων οι οποίες ψήφισαν τη δανειακή συμφωνία (τρίτο μνημόνιο), ότι η χώρα οφείλει την τήρησή της και ιδιαιτέρως με την αποδοχή των ποσοτικών στόχων της. Δυστυχώς η σκληρή(!) διαπραγμάτευση για την οποία ομιλούν μάλλον αφορά αποκλειστικά και μόνο την επιλογή των κοινωνικών - οικονομικών ομάδων οι οποίες θα πληρώσουν το τίμημα.

Οι δεσμεύσεις τις οποίες έχει αναλάβει η χώρα με τη τελευταία δανειακή συμφωνία είναι δυσβάστακτες και απειλούν με εξόντωση (φτωχοποίηση) μεγάλα κοινωνικά στρώματα. Η συμφωνηθείσα μείωση της δαπάνης για τις συντάξεις στο 1% του ΑΕΠ περί τα 1,8 δις ευρώ είναι αδιαπραγμάτευτη. Αυτό το οποίο είναι διαπραγματεύσιμο είναι αν αυτή θα γίνει με μείωση των συντάξεων ή θα εξευρεθούν πόροι(!) από άλλες πηγές. Έτσι προτάθηκαν η μείωση των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων, η αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών, των φόρων και τα άλλα γνωστά μέτρα ως αντιστάθμισμα.

Είναι κοινώς αποδεκτό ότι η χώρα για να ξεφύγει από την αρνητική πορεία της  χρειάζεται επενδύσεις, οι οποίες θα δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας (εισόδημα -πλούτο) και θα φέρουν την πολυπόθητη ανάπτυξη. Είναι επίσης γνωστό ότι οι ξένες (άμεσες) επενδύσεις δεν επαρκούν γι’ αυτό και έτσι απαιτείται να στηριχθεί ο εγχώριος τομέας των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Τα νέα προτεινόμενα ασφαλιστικά και φορολογικά μέτρα όμως στραγγαλίζουν την επιχειρηματικότητα, μειώνουν το εισόδημα και εφόσον αυτά υιοθετηθούν τελικά θα επιφέρουν το αντίθετο αποτέλεσμα.

Η ανασυγκρότηση της χώρας δεν αντέχει σε περεταίρω πολιτικούς θεατρινισμούς, αναβολές και οικονομικές αστοχίες. Η ύπαρξη και η άμεση εφαρμογή ενός εθνικού σχεδίου εξόδου από την κρίση είναι σήμερα αναγκαία όσο ποτέ. Όσοι προσδοκούν ότι με τα νέα ασφαλιστικά, φορολογικά μέτρα και με την περεταίρω μείωση του εισοδήματος μεγάλων κοινωνικών ομάδων της χώρας θα το επιτύχουν, πλανώνται οικτρά. Η χώρα χρειάζεται ρεαλιστικό αναπτυξιακό σχέδιο(!), το οποίο να γίνει γνωστό και αποδεκτό από την πλειοψηφία τουλάχιστον των Ελλήνων πολιτών, διαφορετικά θα πρωταγωνιστήσουμε (οι περισσότεροι) σε μία νέα ελληνική τραγωδία.