Σύγκρουση πολιτισμών ή συστημάτων;

 Η οργάνωση Ισλαμικό Κράτος (isis)μέσα από το Ιρακινό παρακλάδι της Αλ Γκάιντα, στην ουσία αποτελεί διάσπαση  αυτής. Σύμφωνα με αναλυτές  το isis εν αντιθέσει με την Αλ Γκάιντα, είναι πιο υλιστικό.

   Η Αλ Γκάιντα  στελεχωμένη κυρίως από μουσουλμανικής καταγωγής πλουσιόπαιδα και παιδιά της μεσοαστικής τάξης της Δυτικής Ευρώπης και των χωρών του Κόλπου έθετε ως κύριο της στόχο την μετά θάνατον δικαίωση των μαχητών της. Πράγματι αν κρίνουμε και από την δράση της η οργάνωση χτυπούσε διάσπαρτα σε πολλά και διαφορετικά σημεία ανά τον κόσμο , δίχως να αναπαράγει ένα συγκεκριμένο πολιτικο-στρατιωτικό σχέδιο.

    Αντίθετα το isis, γεννημένο στις μεταβαλλόμενες -από την εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών επί Σαντάμ Χουσεϊν και επί Αμερικανικής  επικυριαρχίας –φτωχογειτονιές του Ιράκ , όπου ο λαός ζούσε κάτω από τα όρια της φτώχειας, στράφηκε σε πιο πραγματιστικούς  και άμεσους στόχους, όπως η κατάληψη εδαφών και η δημιουργία Ισλαμικού Χαλιφάτου.

   Όμως το isis και το κάθε Isis, δεν είναι αποτέλεσμα ή απόρροια των πολιτισμικών χαρακτηριστικών  του αραβικού κόσμου αλλά μια από τις παρεκτροπές  συγκεκριμένων πολιτικών που εφαρμόστηκαν στην συγκεκριμένη γωνιά του πλανήτη.

  Στο Ιρακ, μέχρι να εισβάλλουν οι ΗΠΑ δεν υπήρχε ισχυρός ισλαμιστικός πυρήνας και ούτε η διάθεση ή η αναγκαιότητα στον λαό να δημιουργηθεί κάτι τέτοιο. Ακόμα και τα πρώτα  χρόνια  μετά την εισβολή και την εγκαθίδρυση φιλο-αμερικανικών κυβερνήσεων στην χώρα η αντίσταση  έμοιαζε να πηγάζει  από τις αντί-σεχταριστικες πολιτοφυλακές του Σιίτη ριζοσπάστη ηγέτη Αλ Σάντρ από την μια και των αριστερών οργανώσεων και συνδικάτων  από την άλλη.

    Η καταστολή και ο πόλεμος που δέχτηκαν από την εγκάθετη Ιρακινή κυβέρνηση  αλλά και από την Αλ Γκάιντα και το ΙΣΙΣ , με τις ευλογίες των ΗΠΑ πάντα,οι δυο διαφορετικού τύπου φωνές αντίστασης , σχεδόν τις «γονάτισαν».

   Στο Ιρακ , όπως και στην Συρία εξουσία από την μια και ισλαμιστές από την άλλη , άρχισαν να συγκρούονται μεταξύ τους μόνον όταν ξεμπέρδεψαν με την λαϊκή αντί-σεχταριστική κοινωνική μορφή αντίστασης.

   Αν αναλογιστούμε πως μέχρι στιγμής  οι κύριοι πολέμιοι του φανατικού ισλαμισμού  είναι οι ίδιοι οι άραβες αλλά και γενικότερα οι μουσουλμάνοι καταλήγουμε πολύ εύκολα στο ασφαλές συμπέρασμα πως δεν πρόκειται για μάχη πολιτισμών αλλά πόλεμο κοινωνικών συστημάτων με φόντο και στόχο πάντα το πετρέλαιο της Μέσης Ανατολής.

   Φαντάζει δε εκ του πονηρού η  άποψη του HUNTINGTON SAMUEL , η οποία επιχειρεί να παρουσιάσει την ανάδειξη τζιχαντιστικών μορφωμάτων ως απόρροια του αράβικου/μουσουλμανικού πολιτισμού, αποκρύποτντας  έτσι με αυτόν τον τρόπο και το γεγονός πως «πριμοδοτούνται» από την Δύση τέτοιου τύπου οργανώσεις μιας και η δράση του αποτελεί το απαραίτρητο άλλοθι  για αυτήν ώστε να προβεί δια του φόβου στην περιστολή δικαιωμάτων και ελευθεριών.

   Αν ο μουσουλμανικός/αράβικος  πολιτισμός  εκφράζεται μέσα από οργανώσεις όπως το Isis και η Αλ Γκάιντα, τότε θα πρέπει να απαντηθεί από τους θασώτες της «Σύγκρουσης των Πολιτισμών» πώς οι  επίσης μουσουλμάνοι Κούρδοι  και  Ιρανοί, καθώς και οι Άραβεςς Σύριοι, Λιβανέζοι και Υμενίτες  είναι οι κύριοι  αντίπαλοι τους;

paket