Η εκδοχή του Θεού που λέγεται Αλλάχ

H Ιαπωνία είναι μια χώρα χωρίς πλούσιο υπέδαφος και ενεργειακές πηγές.
Καταστράφηκε δυο φορές με πυρηνική ενέργεια.
Μιλά μια απίστευτα δύσκολη γλώσσα και είναι  ένα νησί με εξωφρενικό αριθμό κατοίκων για την έκτασή του.
Πως καταφέρνει να αποτελεί την δεύτερη δυνατότερη και αυτοτελή οικονομία του πλανήτη και να δημιουργεί υψηλής ποιοτικής αξίας  διαβίωση στους πολίτες της και διαρκώς αναπτυσσόμενη τεχνολογία  και εφαρμογές στην βέλτιστη επίλυση προβλημάτων? Για τον καθηγητή οικονομίας και φιλοσοφίας Stefano D” Anna η απάντηση είναι η δύναμη της σκέψης τους, που πάντα έχει όραμα και συντονισμό ενεργειών. Η Συμφωνία στο σκοπό και το όραμα και η Ενότητα στην υλοποίησή τους.

Στα δικά μας τώρα. Η έλλειψη συντονισμού και η αντιμαχόμενη και συνεχώς αμφισβητούμενη πραγματικότητα τόσο της χώρας μας αλλά και της ευρύτερης οικογένειας που θέλουμε να ανήκουμε ακόμη, της Ευρωπαϊκής Ένωσης -που το όνομά της φαίνεται να είναι σαν τον εωσφόρο, κατ ευφημισμό ένωση-  είναι  δηλωτικά ότι  υπάρχει βαριά αρρώστια στις κοινωνίες μας και τις δομές της, όπως τις συνηθίσαμε. Και η διάγνωση μάλλον ξεκάθαρη και σαφής, «εκ των αποτελεσμάτων συναγόμενη» είναι ότι  η  αρρώστια μας είναι η κατεξοχήν ανθρώπινη αδυναμία, ο διχασμός. Διχασμός στις σκέψεις και τις πράξεις, των συμφερόντων και των δράσεων.  Διχασμός στην αντίληψη της ωφελιμότητας και της χρησιμότητας,  της πληροφορίας, της αντίληψης , της κατανόησης, διχασμός στην ανάπτυξη σχεδιασμού και στρατηγικής, διχασμός στην εκτίμηση του αποτελέσματος. Διαίρεση των δυνάμεων, διαίρεση των πληθυσμών, διαίρεση  και κατακερματισμός της πληροφορίας, αποσυντονισμός της σκέψης , εξάπλωση του φόβου, εξάπλωση του πανικού. Και στο τέλος παράλυση, ανικανότητα, αδεξιότητα, χαμός και θάνατος. Απελπισία… και όλα αυτά θυσία στην αρχή του «διαίρει και βασίλευε». Που πάμε τελικά; Που σταματά αυτό το κακό;

Διχασμός και διαίρεση και μέχρι να φτάσουμε στην τελική μονάδα του άτμητου συστατικού μας,  έχουμε μάλλον πολύ δρόμο ακόμη. Εκτός αν η εκδοχή του Θεού που λέγεται Αλλάχ μας οδηγήσει στην άτμητη σωτηρία μας, το συντομότερο.

Γιατί όσο και να μας φαίνεται απίστευτο, ανυπόφορο και αδιανόητο το γεγονός ότι ζούμε μετά τον οικονομικό πόλεμο των προηγούμενων ετών, στον 21^ο αιώνα και έναν θρησκευτικό πόλεμο, μεσαιωνικών προδιαγραφών, αυτός αποτελεί και πραγματικότητα και  κτυπά δυνατά τις σειρήνες του και τραγουδά εκκωφαντικά τις ιαχές του. Και όσο και να αντιπαθούμε την ύπουλη αλλά παντοδύναμη ως φαίνεται στρατηγική της ισλαμικής τρομοκρατίας  και ο τρόμος σπέρνεται στα ευρωπαϊκά και όχι μόνο πολιτικά επιτελεία και την κοινή γνώμη, δεν μπορούμε μέσα μας να αρνηθούμε (και οι πιο ειλικρινείς  ίσως  και… να θαυμάσουμε) μια παντοδύναμη ισχύ, ενός πνευματικά συσπειρωμένου στρατού, που έχει αναπτύξει αποτελεσματικά όλες τις πιθανές στρατηγικές εκδοχές του, ενεργοποιώντας κάθε δούρειο ίππο ως εργαλείο: κατατρεγμένες οικογένειες, ανυπεράσπιστα παιδιά, πανέμορφοι νέοι άνδρες με την τεστοστερόνη στην κορυφή, κρυμμένες θηλυκές πανέξυπνες γυναίκες κάτω από την μπούργκα και τη μαντήλα, γνώση μηχανισμών πολεμικών, εκπαίδευση αντοχής ολυμπιακών ​προδιαγραφών, αφοσίωση, αυταπάρνηση και τι να λέμε…

Τι έφταιξε, τι συνέβη, πως ανδρώθηκε τόση δύναμη και δυναμική, που βρήκε το κενό και κυριάρχησε;

Στο όνομα της εκδοχής του Θεού που λέγεται Αλλάχ η ενότητα, η συσπείρωση, η πίστη και η αφοσίωση βρίσκουν για ακόμη μια φορά την απόδειξη της ορμής της κυρίαρχης δύναμης που εγκαταλείπει συνισταμένες για έναν ενιαίο, πνευματικά ισχυρό στόχο.

Η ευρωπαϊκή ήπειρος και η μεσογειακή λεκάνη θα βιώσουν ακόμη μία φορά την απειλή της ισλαμικής ενότητας. Και διχασμένη καθώς υπάρχει για αρκετό καιρό, χαμένη στην ναρκισσιστική και αλαζονική της ομφαλοσκόπηση, θα βιώσει την δύναμη της ενωμένης ιδεολογικά ενέργειας, που είναι πανίσχυρη σε κάθε έκφανση της και μετατρέπει σα τσουνάμι τις συνθήκες σε χαλί στρωμένο για το διάβα της. Φανατισμός! Μπορεί να είναι αυτό το όνομα. Συντονισμός, ίσως και αυτό το όνομα να ταιριάζει. Ενότητα λέγεται και είναι. Ενέργεια τρομακτική σαν αυτή της φωτιάς!

​Η αρρώστια της εποχής μας δεν είναι ούτε ο καρκίνος ούτε το ΑΙDs ούτε ο καταναλωτισμός ούτε η κλιματική αλλαγή και συμφωνώ με τον Stefano D” Anna ξανά. Η αρρώστια της εποχής μας είναι ο διχασμός της σκέψης, η απίστευτη διαιρετική επίδραση της ενοχής και της αλαζονείας , η ​καταστροφική αδυναμία διαχείρισης της γνώσης του καλού και του κακού  που θα καταστρέφει κατ” επανάληψη τους παραδείσους μας.

Γιατί ξεχνάμε, γιατί αποποιούμαστε την «θεϊκή (?)» μας προδιαγραφή για την ενότητα, την αντίληψη ότι είμαστε όλοι Ένα! Πως ότι κάνουμε στον εαυτό μας θα το βρούμε και από τους γύρω μας και το αντίστροφο, πως δεν μπορούμε να σταματήσουμε τον αλληλοπηρρεασμό και την αναφαίρετη αρχή της δράσης και της αντίδρασης. Του δίνω και παίρνω, του ό,τι σπέρνω αυτό φυτρώνει και ότι άλλη παροιμία ή ρητό μας διδάσκει αυτή την αλήθεια!

Και θα φοβηθούμε, και θα φοβηθούμε και πάλι πολύ, οι του δυτικού κόσμου, θα φοβηθούμε και ίσως, θα προσκυνήσουμε την εκδοχή του Θεού που λέγεται Αλλάχ και ως φαίνεται θα μας φέρει για άλλη μια φορά σε λογαριασμό οδηγώντας μας στη συνείδηση της αδιαίρετης και ενωτικής αλήθειας μας. Άντε και πάλι από την αρχή… η ιστορία, ως φαίνεται επαναλαμβάνεται, γιατί ως μαθητές είμαστε μπουμπούνες. Καλή επιτυχία στις εξετάσεις!

Μαριάννα Τσουλιά