Αριστερά οράματα και διεκδικήσεις…

Η βασική κριτική την οποία δέχεται η ελληνική αριστερά σήμερα, αφορά κυρίως  στην μη τήρηση των όσων είχε υποσχεθεί προεκλογικά, αλλά και στην μη αποτελεσματική άσκηση της εκτελεστικής  κρατικής εξουσίας. Ουδέποτε στην χώρα μας ασκήθηκε κριτική, ως προς την εντιμότητα και την ηθική των οραμάτων της αριστεράς. Το παραπάνω ακριβώς σημείο αποτελεί και το κλειδί για την έκβαση της ιδεολογικής αλλά ιδιαίτερα της πολιτικής μάχης. Τα οράματα της αριστεράς θεωρούνται  από όλους ως «υψηλά ιδανικά» και έτσι εδραιώνουν την κυριαρχία της, η οποία κρίνεται από τους στόχους και τα οράματα και όχι από τα αποτελέσματα τα οποία αυτά επιτυγχάνουν.

Οι «αξιοπρεπείς μισθοί για όλους» αποτελούν ένα κυρίαρχο ιδανικό και διεκδίκηση της αριστεράς. Η απλουστευμένη όμως αυτή διατύπωση δε λαμβάνει υπόψη την ωφέλεια του προϊόντος ή των υπηρεσιών τις οποίες παράγει ο κάθε εργαζόμενος. Είναι άραγε δίκαιο να υπάρχουν αξιοπρεπείς μισθοί για όλους ειδικά όταν οι υπηρεσίες και τα προϊόντα τα οποία παράγουν δεν έχουν ουδεμία χρησιμότητα; Είναι δίκαιο εργαζόμενοι οι οποίοι προσφέρουν ελάχιστα να αμείβονται αδρά έναντι των άλλων; Είναι δίκαιο εργαζόμενοι με υψηλή προστιθέμενη αξία στο αποτέλεσμα της εργασίας τους και με αντίστοιχα υψηλές αμοιβές να υπερφορολογούνται, ώστε το κράτος να προσφέρει αξιοπρεπείς μισθούς σε όλους; Τα ερωτήματα αυτά απαιτούν περεταίρω διερεύνηση, ώστε οι απαντήσεις που θα δοθούν να είναι ηθικές αλλά και έντιμες.

Ας εξετάσουμε ένα ακόμη όραμα-ιδανικό της αριστεράς αυτό της «κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής». Τι ωφέλεια έχει προσφέρει στον απλό πολίτη η ιδιοκτησία από το κράτος επιχειρήσεων και εργοστασίων, εκτός από το ιδανικό καλό ότι ανήκουν σε όλους τους πολίτες. Τα μοναδικά πλεονεκτήματα τα καρπώνονται κυρίως τα διάφορα κρατικοδίαιτα στελέχη τους με τις υψηλές αμοιβές και παροχές, ενώ τα όποια μειονεκτήματα, όπως τα τυχόν ελλείμματα τα αναλαμβάνουν όλοι οι πολίτες. Είναι δίκαιο να υφίστανται σε λειτουργία ελλειμματικές κοινωνικοποιημένες κρατικές επιχειρήσεις; Είναι δίκαιο τα ελλείμματα των επιχειρήσεων αυτών να καλύπτονται από τη φορολόγηση όλων των πολιτών; Είναι δίκαιο κανείς να μην έχει ουδεμία ευθύνη για τα άσχημα αποτελέσματά τους; Τα ερωτήματα αυτά καταδεικνύουν ότι δεν αρκεί από μόνη της η κοινωνικοποίηση, αλλά απαιτείται άριστη διαχείριση, έλεγχος και χρηστή διοίκηση.

Ναυαρχίδες των αριστερών οραμάτων αποτελούν αφενός η διεκδίκηση «αξιοπρεπών συντάξεων» και αφετέρου «η δωρεάν υγεία για όλους». Σαφώς είναι θετικό να υφίστανται αξιοπρεπείς συντάξεις για όλους, ακόμη και για αυτούς οι οποίοι δεν έχουν πληρώσει καθόλου εισφορές. Τα ερωτήματα αφορούν το πόσο είναι ηθικό οι συντάξεις ή τα βοηθήματα των ανθρώπων οποίοι δεν κατέβαλαν ποτέ καμία εισφορά να βαρύνουν το σύνολο των πολιτών; Πόσο θεωρείται έντιμο έστω και αναλογικά να πληρώνει εισφορά κάποιος με συνολικές αποδοχές πχ. 580€; Πόσο είναι ηθικό να λαμβάνουν υψηλές συντάξεις άνθρωποι στα 45 ή στα 50 τους; Πόσο είναι έντιμο να μην λαμβάνει κάποιος αναλογικά τη σύνταξη η οποία αντιστοιχεί στις εισφορές του;

Ας εξετάσουμε και το δεύτερο όραμα «δωρεάν υγεία για όλους». Είναι αποδεκτό όλοι οι άνθρωποι να έχουν πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας ακόμη και αυτοί που πλήρωσαν ελάχιστες ή και καθόλου εισφορές. Είναι όμως δίκαιο η δωρεάν πρόσβαση να συμπαρασύρει αρνητικά την όποια ποιότητα του συστήματος υγείας και να εκτοξεύει το κόστος; Είναι δυνατόν αντί του κόστους των 5€ ανά επίσκεψη στο νοσοκομείο να επιβαρύνεται ένας μικροσυνταξιούχος μηνιαίως με το 6% επί των αποδοχών του για περίθαλψη, ασχέτως της χρήσης της; Είναι δίκαιο αλλοδαποί να κάνουν χρήση των υπηρεσιών υγείας χωρίς να καταβάλλουν έστω ένα συμβολικό ποσό; Είναι δίκαιο η ανεπάρκεια αμοιβών και κινήτρων των γιατρών-νοσηλευτών να οδηγεί στην υπερβολική συνταγογράφιση φαρμάκων - εξετάσεων και γενικώς στην παραοικονομία των απαιτήσεων υγείας; Τα ως άνω ερωτήματα καταδεικνύουν τη πολυσυλλεκτικότητα των προβλημάτων αυτών.

   Ο κατάλογος των οραμάτων και των διεκδικήσεων της αριστεράς μπορεί να συνεχισθεί επί μακρόν και ατέρμονα. Το βασικό πλεονέκτημα συνίσταται στην επικοινωνιακή επιτυχία της ελληνικής αριστεράς να παρουσιάσει τα οράματα και τις διεκδικήσεις της ως ιδανικά της πολιτικής της, απαξιώνοντας το αποτέλεσμα της εφαρμογής τους στην πράξη. Κατάφερε τοιουτοτρόπως να εγκλωβίσει στο όραμα της «οικονομικής ισότητας» για άνισες μεταξύ τους ωφέλειες αρκετούς, με αποτέλεσμα να κυριαρχήσει ιδεολογικά και να οδηγήσει στη φτωχοποίηση ένα μεγάλο τμήμα  της μεσαίας αστικής τάξης. Είναι δίκαιο να καταβάλουν όλοι φόρους ανάλογα με την φοροδοτική τους ικανότητα; Είναι δίκαιο οι μισθωτοί και συνταξιούχοι να καταβάλλουν αναλογικά τους περισσότερους φόρους στη χώρα; Είναι δυνατόν να μη δύναται σήμερα το κράτος να καταπολεμήσει τη φοροδιαφυγή και την εισφοροδιαφυγή; Υφίσταται αξιοκρατία στην κάλυψη των κρατικών διοικητικών θέσεων; Η δικαιοσύνη είναι σήμερα προσιτή (οικονομικά) σε όλους; Τα ερωτήματα αυτά αποδεικνύουν ότι η θεωρητική προσέγγιση της αριστεράς απέχει παρασάγγας από την εφαρμογή της στην πράξη.

Το μείζον κατά συνέπεια ερώτημα είναι πότε η αριστερά θα αντιληφθεί με ρεαλισμό την ουτοπία μεταξύ της θεωρητικής της προσέγγισης και της πραγματικότητας μέσα σε ένα παγκόσμιο οικονομικό, κοινωνικό, πολιτιστικό και ιδιαίτερα ανταγωνιστικό περιβάλλον; Εκτός από την αριστερή κοινωνικά προσανατολισμένη ιδεολογία, υφίστανται και τα πραγματικά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, τα οποία απαιτούν άμεσες και ουσιαστικές λύσεις όπως εξελίσσονται σε ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον. Θα μπορέσει η αριστερά να συνδυάσει την ιδεολογία της με την ρεαλιστική αντιμετώπισή τους; Οι απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά και ιδιαίτερα η εφαρμογή τους στην πράξη, είναι γεγονός ότι θα επηρεάσουν τις ζωές όλων μας για το επόμενο χρονικό διάστημα. Αναμένουμε για να δούμε αυτή τη φορά το αποτέλεσμα…