Τσίπρας-Μεταξύ σφύρας και άκμονος

Το καλοκαίρι ο αρχηγός του ΠΟΤΑΜΙΟΥ, Σταύρος Θοδωράκης καλούσε μαζί με το ΠΑΣΟΚ και την ΝΔ την κυβέρνηση να φέρει μια συμφωνία. Δεν δίστασε μάλιστα να δηλώσει από τα έδρανα της βουλής "Φέρτε μια οποιαδήποτε συμφωνία", φράση που υποδήλωνε την πλήρη υποτέλεια του συνόλου σχεδόν του πολιτικού κόσμου στις ορέξεις της Γερμανικής ακραίας νεο-φιλελεύθερης καταλήστευσης των χωρών του Ευρωπαϊκού νότου.



   Η κυβέρνηση εν τέλει και με το ισχνό ΝΑΙ του δημοψηφίσματος τάχθηκε και μια "οποιαδήποτε συμφωνία" έφερε προς εφαρμογή στην χώρα.
  Το φιλό-μνημονιακό κομμάτι της χώρας όμως αντιδρά στις συμφωνίες , για τις οποίες το ίδιο πίεζε τον ΣΥΡΙΖΑ να φέρει προς εφαρμογή στην χώρα ,αναδεικνύοντας με αυτόν τον τρόπο μια ασόβαρη, τυχοδιωκτική στάση.
   Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ως άλλος Σαμαράς, υπόσχεται κατάργηση των μνημονίων με το αιτιολογικό πως "είναι αυτός" και αν τον δουν οι Ευρωπαίοι θα πεισθούν(παρόμοιο επιχείρημα χρησιμοποίησε πριν 2 χρόνια και ο αρχηγός της Χρυσής Αυγής αλλά και ο Βασίλης Λεβέντης προεκλογικά θέλοντας να μας πείσουν  πως το πρόβλημα με την Ευρωπαϊκή Ένωση έγκειται στα πρόσωπα και στην ομορφιά αυτών)
   Από την άλλη πλευρά η  κυβέρνηση ΣΥΥΡΙΖΑ βάλλεται, όπως ήταν φυσικό και εξ αριστερών λόγο της για ευνόητους λόγους αντι-μνημονιακής στάσης  του συνόλου της μη-κυβερνώσας αριστεράς
   Στην παρούσα συγκυρία η κυβέρνηση έχει εγκλωβιστεί μεταξύ "σφύρας και άκμονος" και δέχεται χτυπήματα από παντού. Πως φτάσαμε ως εδώ όμως;
   Κακά τα ψέμματα. Ο κόσμος αγάπησε τον Τσίπρα, όχι τον ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερά και αυτή η αγάπη σταδιακά τον ανέδειξε σε πρωθυπουργό.
   Η εικόνα του Τσίπρα που "χτίστηκε" από πέρσι τον Γενάρη ως και τις τελευταίες εκλογές, ήταν η εικόνα του "νέου παιδιού" που ύψωσε το ανάστημα στους Ευρωπαίους, πολέμησε να απαλλάξει την χώρα από τα μνημόνια, προδόθηκε από "τρελούς" ή "αφελείς" ή και ανίκανους συνεργάτες του επιτελείου του και τελικά γονάτισε υπογράφοντας το καλοκαίρι νέο μνημόνιο.
   Παρά την υπογραφή του μνημονίου, κέρδισε τις εκλογές του Φθινοπώρου ανανεώνοντας την σχέση αγάπης του λαού προς το "΄δικό του , νέο παιδί".
  Βασιζόμενος σε αυτή την αγάπη του λαού, πίστεψε πως θα μπορέσει να περάσει τα πρώτα μέτρα του νέου μνημονίου στις μέρες μας
   Πριν τον Τσίπρα και άλλοι ηγέτες, με  πιο πρόσφατο παράδειγμα αυτό του Κωστάκη Καραμανλή, βασίστηκαν στην αγάπη του λαού , η οποία τους ξελάσπωσε μια-+δυο φορές από δύσκολους πολιτικούς σκόπελους αλλά κάποτε τέλειωσε, σώθηκε.
   Γιατί σώθηκε;
    Γιατί η αγάπη του λαού προς έναν ηγέτη είναι μια σχέση που χτίζεται δια πυρός και σιδήρου, μέσα στις "φλόγες" της κοινωνικής , πολιτικής και ενίοτε στρατιωτικής πάλης..
   Για παράδειγμα , μια πραγματική σχέση  αγάπης  του λαού προς τον ηγέτη έχουμε  στην περίπτωση του Κάστρο ή πιο πρόσφατα του  Τσάβες. Οι δυο αυτοί ηγέτες όμως για να κερδίσουν την πραγματική αγάπη του λαού, ριψοκινδύνεψαν ακόμη και την ζωή τους για τον λαό από την εποχή ακόμα που δεν τους γνώριζε ούτε η μάνα τους και συνέχισαν (παρά τις όποιες ενστάσεις μπορεί να έχει κάποιος για τον πολιτικό σχεδιασμό τους ) να εργάζονται προς την κατεύθυνση της πραγμάτωσης των συμφερόντων του λαού. Και ίσως το σημαντικότερο,αναπτύσσαν και εξηγούσαν  την στρατηγική , τακτική και πολιτική τους σκέψη στον λαό.
   Στην περίπτωση της Ελλάδας, τα παιδιά του κομματικού σωλήνα, που φτάνουν στον πρωθυπουργικό θώκο κάποια στιγμή, ακολουθούν μια λιγότερο επώδυνη οδό. Την "υποσχολογία". Δημιουργούν τον λαό μια ωραία αφήγηση-εικόνα (επανίδρυση του κράτους, κατάργηση της φτώχειας με μια υπογραφή σε έναν νόμο και σε  ένα μοναδικό άρθρο)
   Ίσως αν ο Τσίπρας, ακολουθούσε το καλοκαίρι, τον δρόμο της εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ένωση,το κλείσιμο των τοξικών τραπεζών που επί 5 χρόνια συντηρούνται χάριν στις θυσίες του πληθυσμού στην χώρα να αντιμετώπιζε ένα κύμα μαζικής πρόσκαιρης φτώχειας και άδεια ράφια από καλλυντικά και αξεσουάρ στα σούπερ μάρκετ, αλλά σήμερα, εν μέσω του Γενάρη θα τα είχαμε αφήσει όλα αυτά πίσω και θα πορευόμασταν έναν δρόμο μακριά από την συνέχιση της λιτότητας, φτώχειας , ανεργίας.
  Ο ηγέτης δίστασε και βασίστηκε στην πραγματοποίηση αντιλαϊκών μέτρων , βασιζόμενος στην αγάπη του λαού.
   Όταν όμως ο ηγέτης λειτουργεί καιροσκοπικά (λαμογίστικα επί τω λαϊκότερον ) διαπαιδαγωγεί με τον τρόπο του ένα μεγάλο κομμάτι του λαού να πράξει το ίδιο.
  Όταν ο Κάστρο όρθωνε το ανάστημα του στις ΗΠΑ και τις κατατρόπωνε στην εισβολή στον Κόλπο των Χοίρων , δεν ήταν σίγουρος πως θα ξυπνήσει με το κεφάλι του στην θέση του την επόμενη μέρα, παρόλα αυτά ο λαός της Κούβας συνεχίζει να αγαπάει τον Φδέλ, μισό αιώνα μετά από την  δική του απόβαση και την ανάπτυξη του αντάρτικου αγώνα στα βουνά της Κούβας ακολουθούμενος από 10 άτομα.
  Η αγάπη του λαού προς τον ηγέτη και η στήριξη  απαιτεί λοιπόν τολμηρές κινήσεις από πλευράς του  προς την κατεύθυνση των συμφερόντων του λαού. Όταν αυτή εκλείπει ο λαός είτε  απογοητεύεται και  πιστεύει πως "όλα είναι μάταια" , είτε αναζητά τον επόμενο ηγέτη που θα αγαπήσει.
  Ίσως ο Τσίπρας την πάτησε γιατί θεώρησε δεδομένη την αγάπη του λαού προς το πρόσωπο του και ίσως γιατί συνέχισε να εκτιμά περισσότερο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα  των αφεντικών, ελπίζοντας πως με ένα μαγικό τρόπο κάποια στιγμή θα μετατραπεί σε οικοδόμημα των λαών
  Και έτσι σήμερα βρίσκεται να βάλετε εξ αριστερών (δικαίως) και εκ δεξιών(αδίκως), αφού όλοι ξέρουμε πως  οι πολιτικές που εφαρμόζονται είναι οι πολιτικές που θα εφαρμόσεις και η δεξιά όταν επιστρέψει στην εξουσία(και μάλιστα ασχέτως αν στην χώρα θα υφίσταται ή όχι η δαμόκλειος σπάθιν του μνημονίου)