Αποχαιρετώντας την ενοχή

γράφει η Μαριάννα Τσουλιά,

διαπιστευμένος διασυνοριακός Διαμεσολαβητής Υπουργείου Δικαιοσύνης

Ως  λαός , αλλά και ως άτομα οι σύγχρονοι  Έλληνες είμαστε ενοχικοί.  Ένα συναίσθημα χαοτικό που βαραίνει στους ώμους μας, καμιά φορά και χωρίς να υπάρχει πραγματικός λόγος. Έτσι, γιατί πιστεύουμε ότι αυτό δίνει μία ποιότητα στη ζωή μας και μας εξαγνίζει απέναντι σε συνειδητά και ασυνείδητα λάθη και ελλείψεις μας.

Κάτι σαν το  σαδιστικό «δώσε ένα χαστούκι κάθε πρωί στην γυναίκα σου , εσύ δεν θα ξέρεις το λόγο αλλά εκείνη θα ξέρει».

Μια (αυτό) μαστίγωση – όταν δεν μπορείς εσύ, επιτρέπεις να σου την κάνουν οι άλλοι- την ημέρα, είναι ένα χαπάκι που γίνεται συνήθεια, από πολύ νωρίς , στην ελληνική οικογένεια, το ελληνικό σχολείο, την ελληνική εκκλησία , την ελληνική επαγγελματική ζωή, την  πολιτική ζωή και την προσωπική διαχείριση  του εαυτού μας.

Όμως αν δούμε καθαρά την ενοχή θα διαπιστώσουμε ότι είναι ένα συναίσθημα που συνδέεται με φόβο, θυμό, ντροπή, φταίξιμο και κριτική. Ότι είμαστε βαθιά αμαρτωλοί και λάθος σε όλα. Αν δει λοιπόν σήμερα κανείς το χρονικό της ελληνικής πραγματικότητας σε όλες της τiς εκφάνσεις,  θα διαπιστώσει ότι όλα διέπονται από ενοχή είτε για κάθε έναν  μας προσωπικά, είτε σαν λαός συνολικά είτε για ό,τι συμβαίνει στην πατρίδα μας και γύρω μας.

Και το θέμα είναι ότι έχουμε εθιστεί στην ενοχή. Ευχαριστιώμαστε την καυτερή ατμόσφαιρα του λάθος, της αμαρτίας, του  σκανδάλου, του κρυφού, του ανήθικου, του παράνομου. Κάπου εκεί εστιασμένοι , νομίζουμε ότι έτσι μόνο λειτουργεί  η κατάσταση και γινόμαστε συνένοχοι. Νομίζουμε ότι όταν την ανακαλύπτουμε και κάνουμε ατελείωτη κριτική , κάτι κάνουμε , κάτι προσφέρουμε, όμως στην πραγματικότητα όλο αυτό όμως μας αφήνει εξαντλημένους, μαραζομένους, και σε μία αδράνεια , που φέρνει πόνο.

Κάτι μπερδεύουμε εδώ . Υπάρχει μία τεράστια παρεξήγηση! Η ενοχή έχει μεγάλη διαφορά από την αίσθηση της ανάληψης της  Ευθύνης και την Υπευθυνότητας, ως χρέος που μας αναλογεί για την επίτευξη του νοήματος της ζωής . Παράδοξα,  εδώ θα διαπιστώσουμε ότι η Ευθύνη συνδέεται με  την Αγάπη, την αποδοχή, τη μοιρασιά, τη δημιουργική δράση, την επίλυση προβλημάτων, την τάξη και την ικανοποίηση.

Πώς όμως θα λειτουργούσαμε αν μας έλεγε κάποιος ότι είμαστε εντελώς αθώοι και  απενεχοποιημένοι; Πώς θα αισθανόμασταν  αν με κάποιο μαγικό τρόπο απελευθερωνόταν όλο αυτό το βάρος από τους ώμους μας; Το να μοιραστούμε με ειλικρίνεια την απάντηση είναι εξαιρετικά σοβαρή δουλειά. Πώς να διαχειριστούμε την ορμητική ενέργεια της αλλαγής της  συμπεριφοράς και της  στάσης ζωής;

Ζούμε σε καιρούς αφθονίας γνώσης και πληροφοριών αλλά και εργαλείων παρατήρησης και διαπίστωσης. Η ευκολία αυτή μας κάνει αρκετά ράθυμους  και βαρείς στο να αναλάβουμε δράση, γιατί η εμπλοκή μας στην ενημέρωση γίνεται με το πάτημα μερικών κουμπιών χωρίς να σηκωθούμε  καν από το κρεβάτι μας.  Η παρεξήγηση εδώ είναι ότι έχουμε την αίσθηση ότι εφόσον γνωρίζουμε κάτι, το ζούμε κιόλας. Μια επικίνδυνα παραισθητική λειτουργία. Ζούμε όχι με τις ίδιες μας τις αισθήσεις μα με την φανταστική ικανοποίησή τους, μέσω εικόνων και ήχων.

Κάτι μέσα μου, εδώ και καιρό μου λέει πως σαν Έλληνες δεν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να πάρουμε πίσω την δύναμή μας λόγω της χαοτικά ανεπτυγμένης ενοχής μας σε όλα τα επίπεδα αλλά και της ασύστολης σπατάλης ενέργειας σε φανταστικές και  ανοργάνωτες λειτουργίες.

Και τι δε θάδινα όμως  να βγω από τις περιστρεφόμενες αυτές πόρτες και να αναλάβω την Ευθύνη μου.

Και τι δε θάδινα να βιώνω αντί της μιζέριας Χαρά, αντί του πόνου Ανακούφιση, αντί της αδράνειας  Δημιουργία αντί της τιμωρίας Επιβράβευση.

Υπάρχουν όλα εδώ στην γη και τη ζωή μας ! Ας αποχαιρετήσουμε πλέον την Ενοχή και ας αγκαλιάσουμε την Ευθύνη και την Υπευθυνότητα!  Ελάτε, να γίνουμε πολλοί!