Περί ισοδυνάμων…

Είναι γεγονός ότι στα πέντε χρόνια της οικονομικής κρίσης που διέρχεται η χώρα και στην ανάγκη να διαμορφωθεί ένα αξιόπιστο οικονομικό μοντέλο διάσωσης, που να είναι αποδεκτό και από τους δανειστές, διατυπώθηκε το περίφημο εύρημα των «ισοδυνάμων μέτρων» που συνετέλεσαν στην αποτυχία της όλης προσπάθειας.

Το εύρημα αυτό αποτέλεσε την οδό διαφυγής όλων των κυβερνήσεων της κρίσης από το δυσάρεστο καθήκον να συγκρουστούν με τα συνδικαλιστικά συμφέροντα, τις συντεχνίες, την εκλογική πελατεία και τα καρτέλ. Οι μεταρρυθμίσεις που έπρεπε να είχαν προωθηθεί, ανεξάρτητα από τα μνημόνια, σκοντάφτουν στην άρνηση όλων των κυβερνήσεων να συγκρουστούν με όλες αυτές τις ομάδες συμφερόντων.
Έτσι η εφευρετική λύση των ισοδυνάμων έγινε για να αποφευχθούν οι ρήξεις μαζί τους.

Τα ισοδύναμα μέτρα μεταφράζονται στην πλειονότητά τους σε έκτακτες εισφορές, χαράτσια και  νέους φόρους άμεσους αλλά και έμμεσους. Μία μικρή αναδρομή στο πρόσφατο παρελθόν θα καταδείξει την αναζήτησή τους από όλες τις κυβερνήσεις και ότι αποτελούν το βασικό εχθρό της ανάπτυξης και τον σύμμαχο της ύφεσης.

Οδηγηθήκαμε στο τραγικό σημείο να ψηφίζονται μεταρρυθμίσεις στο γενικό τους πλαίσιο, αλλά ποτέ δεν εκδίδονταν στη συνέχεια οι αποφάσεις υλοποίησής τους από τους αρμόδιους. Τελευταία η κατάσταση έχει εξελιχθεί, ώστε η προστασία του δημοσίου υδροκεφαλισμού να οδηγεί στη  λύση των φόρων επί των φόρων και των ρυθμίσεων, οι οποίες είναι γνωστό ότι δεν μπορούν να έχουν ικανοποιητική αύξηση των εσόδων του κράτους. Όλα δε αυτά αποτελούν ξεκάθαρα υφεσιακά μέτρα.

Την ευθύνη για την κάκιστη αυτή επιλογή δεν έχουν μόνο οι ελληνικές κυβερνήσεις αλλά και οι δανειστές. Αν ακόμη δεχθούμε ότι έλληνες και ευρωπαίοι δεν είχαν την εμπειρία, το έμπειρο ΔΝΤ τι έπραττε; Και γιατί στη συνέχεια όταν τα αποτελέσματα ήταν αρνητικά δεν απαίτησαν αντί των ισοδυνάμων τις μεταρρυθμίσεις;

Η μη επιμονή εκ μέρους των δανειστών, ότι δεν γίνονται αποδεκτά τα ισοδύναμα και η μη απαίτηση για την επακριβή τήρηση του μεταρρυθμιστικού προγράμματος οδήγησε στην ακύρωση των θυσιών που υποστήκαμε ως λαός μέχρι σήμερα. Είναι γεγονός ότι η πολιτική ελίτ της χώρας αλλά και της Ευρώπης απεδείχθησαν πολύ κατώτερες των περιστάσεων. Τη μόνη ίσως εξαίρεση αποτελεί το ΔΝΤ αποδεχόμενο τα λάθη του και προτείνοντας λύσεις που εξυπηρετούν τα δικά του συμφέροντα.

Στα πλαίσια του 3^ου μνημονίου το μέλλον της χώρας θα κριθεί από την εφαρμογή στην πράξη των μεταρρυθμίσεων. Αυτό απαιτεί από την Κυβέρνηση συγκρούσεις με κατεστημένα συμφέροντα και αλλαγή νοοτροπίας τόσο στην εκτελεστική όσο και στη νομοθετική εξουσία, διαφορετικά η χώρα θα αντιμετωπίσει περιπέτειες.

Βόρειος